Rorvik 2

De heenreis verliep zoals gepland, 's ochtends vertrokken tegen 8u30 bij Benny, hij was de laatste die in de VW Sharan geladen werd, even zag het er naar uit dat we te veel materiaal bij hadden, maar met goed stapelen en tasten vulden we elk hoekje zoadat alles er netjes in paste, 13 uur later stonden we in Hirtshals in Denemarken te wachten op de boot, nog ruim op tijd dat wel, maar ik wil me niet voor stellen dat je te laat aan de boot komt, want dan pas is er een echt probleem!!.
Stel je voor dat je precies uitgerekend vertrekt, het is allemaal snelweg tot Hirtshals, dus als je rekent aan 100 km afleggen per uur tegen een normale snelheid van 120km/u dan heb de stop en tanktijden mee ingerekend, dan zou je om de boot van 0.3ou, is inchecken om 11.30 u pas om 10.30u moeten vertrekken. Maar een stomme lekke band is in deze omstandigheden al heel wat anders, die band zit wel onderaan, dus minstens 1 uur extra werk met uit en terug in te laden begrijp je! . Enfin, om 12u waren we aan boord van de MS Peter Wessel, het grootste schip van de Color line, veel hebben we er niet van gezien, want we wilden nu vooral wat slapen om toch een beetje uit gerust aan het 2de gedeelte van de trip te kunnen starten, aankomst te Larvik om 7u 's ochtends. Het ijskoude noorden verwelkomde ons met een gele voorjaarszon, bij het binnenvaren merkten we dat er nog dun ijs in de haven dreef en dit is wel zout water!! . Het was niet alleen bij ons blijkbaar een strenge winter geweest. Zonder problemen of douane controle vatten we de trip aan richting Rorvik, via de E18 richting Oslo, dit is een stuk snelweg waar je af en toe nog 100km/u haalt, eens voorbij Oslo gaar het via de E6 richting Trondheim, dit tegen een gemiddelde van een 60 km/u, met andere woorden, zo'n slordige 14u voor 997km!!. Je krijgt er wel alle natuurschoon voor in de plaats, van prachtige ver gezichten over de fjorden van OSLO en Trondheim met daar tussen de wintersportgebieden van Lillehammer en maar pas sneeuw vrijgemaakte bergpassen. Voor ons, Benny, Felicien en ikzelf was dit niet nieuw, het blijft prachtig, maar je weet wat voor moois je te zien krijgt. Voor Steven was dit zijn eerste bezoek aan dit ongelooflijk mooie land en hij had dan ook geen ogen en woorden genoeg om onder het rijden alles te beschrijven wat hij voorgeschoteld kreeg. We hadden gehoopt om nog voor het donker ter bestemming te zijn, maar met nog een honderdtal km te rijden zagen we dat deze timing niet meer kon kloppen, we verwittigden de huiseigenaar dat we pas tegen 9u30 zouden aankomen, en zoals het de Noorse vriendelijkheid past was dit natuurlijk geen probleem. Onderweg bij het zien van de vele waarschuwingsborden voor overstekende elanden vroegen we ons af wanneer we er een te zien zouden krijgen, Steven hield vol dat hij het gevoel (waar??) had dat hij er nog een te zien zou krijgen en ja net in de schemering op nauwelijks 20km van ons eindpunt liep er een eland aan de rand van het bos, jammer genoeg net te ver en te donker om hem/haar op beeld te kunnen vastleggen, was dit een eerste geluksteken?? , we zouden ook onze eerste heilbot vangen deze vakantie maakten we ons zelf wijs onderweg, misschien, de volgende dagen zouden het uitwijzen. Moe van de toch wel zware trip lieten we onze visspullen in het fileerhuis achter, we waren het enige team dat in deze week aanwezig was. Dus dat was luxe in het fileerhuis. Vlug de rest van de spullen uitpakken een beetje eten en dan maar het bed in want morgen wilden we meteen op verkenning.